ΗΡΩ ΕΥΛΑΜΠΙΔΟΥ: «Έζησα τον τυφώνα στη Μιανμάρ!»

Η 33χρονη Σερραία εθελόντρια των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» περιγράφει την εμπειρία μίας ολοκληρωτικής καταστροφής
«Καθώς ταξίδευα με το πλοιάριο, χωμένη μες στο σωσίβιό μου και μούσκεμα από τη βροχή, έβλεπα τεράστιες εκτάσεις γης της Μιανμάρ εντελώς έρημες.
Πού και πού μόνο, στην άκρη του ποταμού, μερικές σκόρπιες πρόχειρες καλύβες από μπαμπού και φοινικόδεντρα• ο κόσμος έβγαινε από εκεί και μας χαιρετούσε, ήξερε πως τους φέρναμε βοήθεια. Στις όχθες μπορούσες ακόμα να δεις άψυχα σώματα εδώ κι εκεί. Πολύ λιγότερα ευτυχώς, έναν μήνα μετά τον κυκλώνα...».


Η καλή της τύχη!
Για καλή της τύχη, το καταστροφικό πέρασμα του κυκλώνα Ναργκίς, στις αρχές Μαΐου, τη βρήκε στην άλλη άκρη της χώρας, βορειοανατολικά. Εκεί, στην ασιατική Μιανμάρ (Βιρμανία), εργάζεται από τον Σεπτέμβριο του 2007, σε προγράμματα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ), η 33χρονη γιατρός- εθελόντρια, κα. Ηρώ Ευλαμπίδου. Μάθαινε τα άσχημα μαντάτα από ραδιόφωνο ή τηλέφωνο- τηλεόραση ούτε για δείγμα-, ώσπου από τις 3 έως τις 17 Ιουνίου κλήθηκε και η ίδια για ενισχύσεις επιτόπου, στα νοτιοδυτικά, στα χωριά του Δέλτα του ποταμού Ιραουάντι. Γύρω από το Set Su, μία από τις πλέον ρημαγμένες περιοχές, όπου ένας στους δέκα κατοίκους έχασε τη ζωή του, τα σημάδια από το ράπισμα των ανέμων- έως και 190 χιλιόμετρα την ώρα (!)- ήταν κάτι παραπάνω από εμφανή.
«Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική»
«Σε πολλά μέρη η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Χωριά εξαφανίστηκαν, μόνο συντρίμμια απέμειναν. Τα περισσότερα ζώα, που χρησιμοποιούνταν για τις καλλιέργειες, πνίγηκαν. Η γη πλημμύρισε από θαλασσινό νερό, οι σπόροι των αγροτών καταστράφηκαν...», περιγράφει στα «ΝΕΑ».
Σε περίοδο μουσώνων
Σε περίοδο μουσώνων, εν μέσω συνεχούς βροχόπτωσης που δυσχέραινε τις μετακινήσεις της με μικρές βάρκες- το μοναδικό μέσο, καθώς δρόμοι δεν υπήρχαν-, η Σερραία γιατρίνα είχε ως καθήκον της τον συντονισμό όλων των δραστηριοτήτων της ομάδας της. «Πέντε διεθνείς εθελοντές και δεκαπέντε ντόπιοι ως προσωπικό, καλύπταμε μια μεγάλη περιοχή, με τουλάχιστον 10.000 οικογένειες. Από νωρίς το πρωί έως και τις μεταμεσονύχτιες ώρες επισκεπτόμασταν τα χωριά καθημερινά, για διανομή τροφής και άλλων υλικών, από συλλέκτες νερού έως κουνουπιέρες», ανατρέχει. «Ο κόσμος ερχόταν να μας υποδεχτεί, να βοηθήσει να ξεφορτώσουμε ρύζι, λάδι και φασόλια. Εμείς στήναμε το ιατρείο μας κι εξετάζαμε πρώτα τα μικρά παιδιά».
Η επόμενη μέρα
Επισήμως ο θλιβερός απολογισμός από τη θεομηνία στη Μιανμάρ ανέρχεται σε τουλάχιστον 138.000 νεκρούς, το 40% εξ αυτών παιδιά, ενώ ο αριθμός των πληγέντων σχεδόν στα 2,5 εκατομμύρια. Πλέον, μετά το αρχικό σοκ, οι κάτοικοι στις περισσότερες περιοχές έχουν ήδη περάσει στη φάση της αποκατάστασης των εστιών τους, τονίζει η κ. Ευλαμπίδου. «Αυτό που βλέπει κανείς σήμερα είναι και πάλι χωριά. Με σπίτια, όμως, μικρότερα και πιο πρόχειρα, με πλαστικούς μουσαμάδες μας για σκεπή τους. Μου άρεσε, ωστόσο, που όλοι δούλευαν μαζί, βοηθούσαν ο ένας τον άλλο για να ξανακτίσουν τις κατεστραμμένες ζωές τους, σ΄ ένα πνεύμα υπέροχης αλληλεγγύης! Είχαν το κουράγιο και χαμογελούσαν ύστερα απ΄ όλα όσα πέρασαν, τον χαμό πολλών δικών τους ανθρώπων...», έχει να θυμάται.